Bijensterfte documentaire

Ik heb de documentaire grotendeels bekeken tot de Duitse nasynchronisatie van meekabbelende anderstaligen me teveel werd. Hierbij een impressie van hetgeen me ervan is bijgebleven.

De bekroonde Zwitserse documentaire Bitterer Honig ging met name over het wereldwijde sterven van bijenvolken. In China waar het pesticidengebruik gigantisch hoog is, moeten mensen handmatig de fruitbloesems bestuiven. In Californië zijn uitgestrekte amandelboomgaarden. Tijdens de bloei worden honderden bijenkasten geplaatst terwijl tegelijkertijd tankwagens met bestrijdingsmiddelen de boomkruinen bespuiten. De honing die er wordt verzameld zit vol resten van deze chemicaliën en voor de ‘gezondheid’ van de op grote schaal commerciëel geëxploiteerde bijenvolken worden antibiotica en andere geneesmiddelen ingezet. Hoe anders gaat het toe bij traditionele imkers van de bergweiden in Zwitserland. Een weetje, voor een kilo honing moeten bijen een afstand van 3 x de aardomtrek vliegen(?)
Op Arte kreeg de grootschalige landbouw het te verduren. Afgezien van de onvermijdelijke inzet van pesticiden, blijkt deze methode ook nog eens zeer energie-inefficiënt. Voor elke 3 calorieën opbrengst moet er 1 aan energie worden geïnvesteerd. Traditionele landbouwmethoden in Midden America met gemengde cultures leveren daarentegen een rendement van 15-30 cal per eenheid zonder het gebruik van bestrijdingsmiddelen. Het door de VS geïnitieerde Vrijhandelsverdrag met o.a. Mexico heeft deze kleinschalige landbouw al grotendeels verdreven. De keuterboeren zijn naar de grote steden vertrokken en leiden daar een marginaal hongerbestaan. Ze zijn vaak werkloos en de voedselprijzen zijn er hoog. Het was een sterk pleidooi voor een radicale omkeer in de landbouw.