apios tuberosa ( indianen aardappel)

Deze plant heeft de winter buiten overleeft in een grote bloempot, waar ik de knolletjes vorig jaar in plantte. Hij loopt nu met dubbel zoveel scheuten uit. De geur valt weinig over te zeggen, want het eerste jaar heeft de plant nauwelijks gebloeid. Wat ik had gekregen waren dan ook heel kleine knolletjes.

Heb je ff? ;p

Apios tuberosa: de Indianenaardappel.

De naam geeft aan dat het bij deze plant gaat om een bol. Wanneer je de bol in het voorjaar in de grond poot, heb je in korte tijd een grote klimmer die snel een heel hekwerk begroeit met fraai blad. De blaadjes bevinden zich langs de stengel en zijn geveerd en eivormig. Wanneer de plant niet bloeit, doet hij wat aan de blauwe regen denken.
Wanneer je aan het eind van het seizoen de bol weer opgraaft, zul je tot de ontdekking komen dat hij zich sterk vermeerderd heeft. Als een rozenkrans zitten vele bolletjes aaneen. Of liever gezegd als worstjes want de knolletjes zijn enigszins vleesachtig.
De bol mag gewoon in de grond blijven want hij is winterhard. In de winter sterft de plant bovengronds geheel af.
De Apios tuberosa (Glycine apios) wordt ook wel Apios americana genoemd en dat duidt aan waar de plant vandaan komt: uit Amerika, waar de oorspronkelijke bewoners de knol aten zoals een aardappel. De knollen zijn zeer voedzaam. Omdat ze werden gegeten in hun derde jaar, is het met grootschalige productie nooit iets geworden.
Een overeenkomst met de siererwt is dat beide klimmers zijn en sterk geuren. De geur van siererwten wordt algemeen gewaardeerd maar merkwaardigerwijs roept de geur van de Apios zeer uiteenlopende reacties op. De een vindt het een heerlijke, poederachtige geur, de ander vindt het vreselijk stinken. Iemand in de tuin vond de bloemen naar worst ruiken! Ook is chocolade genoemd, viooltjes en mest. Geur laat zich lastig beschrijven en is de waarneming ervan is zeer subjectief! En zo leidt de aanplant van een Apios tot interessante filosofische discussies.
Er is wel overeenstemming over de schoonheid van de bloemen. Wanneer Apios bloeit, blijft iedereen er bij stil staan. Bruinrood, oudroze met een vleugje geel zijn de talrijke trosjes, verspreid over de plant.
Vanwege de lange en late bloei, van augustus tot in september, is het een waardevolle aanwinst. Zowel in de grond tegen een hek als in een pot. Het planten in een pot heeft als voordeel dat er enige controle mogelijk blijft over de uitbreidingsneigingen van de bol. Het is ook leuk om de plant te laten groeien in een struik of kleine boom die in het voorjaar bloeit. Poot daartoe een knol vlakbij de boom of struik en leidt de klimmer in het begin de goede richting uit.
Apios stelt weinig eisen aan grond of standplaats. Echter in de volle zon groeit de plant beter en is de bloei rijker.

NB. het is botanisch gezien een echte knol; geen bol.